Շարադրություն

Երկինքը՝ հոգու երազ…

Երկի՜նք, երկի՜նք: Ա՜խ այս գունազարդ երկինքը: Երազների աշխարհ: Այստեղ ամեն ինչ անհավատալի է: Ես ուզում եմ տեսնել և ծանոթանալ բոլորի հետ: Այս աշխարհի բոլոր բնակիչների հետ: Այս ի՞նչ ձայն է: Այս ձայնը գալիս է լճի կողմից:Այստեղ մարդ չկա: Հետաքրքիր է, ով է բացի մարդկանցից այս աշխարհում խոսում մարդկային լեզվով: Ես կմտնեմ ջրի մեջ և շունչս պահելով, կգտնեմ նրան, ով արձակում է այս ձայնը: Ես լողացի մինչև լճի ողջ խորությունը, հասկացա, որ հայտնվել եմ լճի ամենախորքում: Ես կրկին լսեցի այն ձայնը, բայց ավելի կոնկրետ: Ինչ որ մեկը օգնություն էր խնդրում:Դա մի փոքրիկ ձկնիկ էր, որը մնացել էր երկու քարերի արանքում: Ես փրկեցի նրան, բայց նաև հարցրեցի թե արդյոք նա էր, որ օգնություն էր խնդրում: Ես իհարկե չէի հավատում, որ դա ձուկն է եղել, բայց քանի որ ես ընկել էի երազների աշխարհում ամեն ինչ հնարավոր էր: Հենց այդ պահին ձուկը սկսեց խոսել ինձ հետ: Ես շատ վախեցա և արդեն պատրաստվում էի փախչել, բայց այդ պահին իմ օդը լիովին վերջացավ և ես սկսեցի խեղդվել: Երկու երեք րոպե անց ես ուշաթափվեցի: Հետո բացեցի աչքերս և տեսա, որ պարկած եմ իմ ննջասենյակում: Ինձ մոտ մինչև օրս հանելուկ է մնացել, արդյոք սա երազ էր թե ոչ:

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր

Ես իմ անուշ կրթահամալիրի ազատ, ուրախ օրն եմ սիրում,
Մեր ճամբարի, դիջիթեքի հետաքրքիր շաբաթներն եմ սիրում ,

Մեր Չարենցի, Տերյանի, Թումանյանի միտքը փայլուն,
Ու գեղեցիկ ուսուցիչների երկարատև դասն եմ սիրում։

Պարում եմ մեր պարերը զվարթ,երգում երգերը մեր հնչուն,
Արևն ամռան ու ձմեռվա ջերմ ու տաք դպրոցն է կանչում ,
Դպրոցում ուրախ ժպիտների և լույսերի շողքը պայծառ,
Ու մարզական և սպորտային ուրախ զվարթ հեծանիվն եմ վարում։

Հեղինակ՝ Անուշ Ոսկանյան

Շարադրություն

Կրակ կա սրտիս մեջ

Կրակ կա սրտիս մեջ,, կրակ կա: Սիրտս վառվում է կարոտիս հետ հանդերձ: Դու՜ հրեշտակ երկնային: Օգնիր գտնեմ սիրուս: Թույլ մի տուր, որ վառվեմ այս դժողքում, թույլ մի տուր, որ մեռնեմ այս կրակների մեջ: Ես ներողություն եմ խնդրում, բոլոր իմ դաժան արարքների համար, որոնք ես կատարել եմ: Ես մեռնում եմ այս մութ վիհերում:Այստեղ ես ինձ ուղղարկել որ մեռնեմ, այո, ուզում ես մեռնեմ: Սիրելիներին իրարից բաժանելը, ստորություն է:Իսկ դու, մի՞թե դու երկնային հրեշտակ ես համարվում: Սիրելիս ինձ այստեղ տեսնելիս կմոռանա իր բոլոր վշտերը, և կհիանա իր կյանքով: Նա կհասկանա, որ իր վշտերը ընդամենը քնքուշ ծաղիկներ են: Իմ ճակատագիրը տեսնելով, ցանկացած մեկը, ցանկացած մարդ կսկսի կատարել միայն բարիք: Բոլորը կծաղրեն ինձ, նրանք չեն հասկանա, որ իրենց ճակատին նույն ճակատագիրն է գրված: Դու՜ լուսեղ, ժամանակ տուր ինձ: Թույլ տուր զգուշացնեմ բոլորին: Խնդրում եմ, խնդրում եմ, խնդրում եմ ժամանակ տուր ինձ:

Հավասարակշռություն

Հավասար, հավասար, լուռ: Կարծես լռության աշխարհ լինի: Բոլորը միասին մի բանով են զբաղված: Միասին համատեղ աշխատում են նրանք: Նրանցից ոչ մեկը երբեք չի թողնում կամ նեղացնում ընկերոջը: Այստեղ տարբերություն չեն դնում մեծի և փոքրի միջև: Նրանք չեն էլ կարող դա անել, որովհետև համեմատաբար մեր աշխարհին, նրանց աշխարհում մեծ ու փոքր չկա: Նրանք ծնվել են նույն ժամին նույն պահին և նույնիսկ նույն տեղում: Շատ համերաշխ աշխարհ է սա: Այստեղ ամեն ինչ իր կարգ ու կանոնի մեջ է: Այստեղ կա մի բան որ ինձ պահում է այս աշխարհում, նաև կա մի բան, որ հեռու է վանում ինձ այս աշխարհից: Ինձ այստեղ է պահում իրենց համերաշխությունը, բայց ինձ նաև այստեղից վանում է այն, որ այստեղ բոլորը հավասար են: Քո կյանքը դառնում է անիմաստ: Ոչինչ չես կարող քաղել քո կյանքից: Իսկ մեր աշխարհում մեկը մյուսից առավել գիտի և բոլորին սովորեցնում է իր գիտելիքը: Եթե ծնվում ես արդեն խելացի, ուրեմն էլ ինչի համար են ստեղծված այս բոլոր դպրոցները, որտեղից կարելի է վերցնել գիտելիք, և նաև ընկերներ: Ինձ ավելի շատ դուր է գալիս այն միջավայրը, որտեղ ես ապրում եմ:

Գիտես… արդեն զգում եմ:

Գիտես արդեն զգում….. զգում եմ սրտի ախը:

Զգում եմ ինչ, որ դու էիր զգում.

Հասկանում եմ ինչ է կորցնել մեկին.

Որը քեզ պահել և մեծացրել է:

 

Գիտես արդեն զգում…… զգում եմ քո կորուստը.

Զգում եմ շատ ուժեղ ցավում է.

Բայց հավատա հարբելով չէս վերադարցնի անցյալը.

Պետք է միշտ մոռանալ, և գնալ առաջ.

 

Գիտես զգում եմ արդեն…. կորուստը այն հին և տգեղ.

Զգում եմ արդեն…. ինչքան ես դու տառապել.